"Można je zareklamować krótkim hasłem "Nic pośrodku niczego". Jeśli uważacie, że w Bieszczadach znajdziecie odludzie, a Beskid Niski to najlepsza ucieczka od cywilizacji to nie byliście jeszcze tam."

~ Sądecki Włóczykij

Góry Leluchowskie to niewielkie i stosunkowo nieznane pasmo górskie w południowej części Małopolski, na granicy ze Słowacją. Oficjalnie według polskiej regionalizacji fizyczno-geograficznej wchodzi w skład Beskidu Sądeckiego. Czasem również zalicza się go do słowackich Gór Lubowelskich, a nawet (w szczególności jego wschodnią część) do Beskidu Niskiego.

Topograficznie należy przyjąć, że pasmo to zamyka się od trzech stron w granicach państwa polskiego:

• od zachodu – dolina rzeki Poprad na odcinku od Leluchowa do Muszyny,
• od północy i wschodu – dolina Muszynki od ujścia do Popradu w Muszynie do źródeł na Przełęczy Tylickiej,
• od południa – w granicach Polski biegnie grzbietem wododziałowym między zlewnią rzeki Topla a zlewnią Popradu, a następnie dolina potoku Smereczek od wsi Obručné do jego ujścia do Popradu w Leluchowie

Góry Leluchowskie nie są wysokim pasmem. Najwyższym szczytem jest Kraczonik mający 936 m n.p.m., jednak najważniejsze z turystycznego punktu widzenia są szczyty Zimne i Dubne (odpowiednio 916 i 904 m n.p.m.) gdzie krzyżują się główne szlaki pasma. Łącznie wyróżniamy jedynie 24 szczyty w Górach Leluchowskich. Baza turystyczna jest bardzo słabo rozwinięta. Głównymi miejscowościami Gór Leluchowskich są Leluchów, Dubne i Wojkowa. Na granicy pasma znajdują się również miejscowości wypoczynkowe takie jak Muszyna oraz Tylicz, która są idealną bazą wypadową, ponieważ w samych górach nie ma żadnego schroniska, ani bazy namiotowej. Poza Muszyną i Tyliczem brakuje również jakichkolwiek obiektów noclegowych, czy sklepów. Nie kursuje tam żaden transport publiczny poza porannym szkolnym busem. Z Muszyny trzeba już pieszo, albo autostopem. Można by powiedzieć, że świat i postępująca globalizacja zatrzymała się na tym paśmie.

Historycznie teren Gór Leluchowskich zamieszkany był przez Łemków. Wyjątkowe były tutaj dwie miejscowości Leluchów i Dubne, które jako jedyne w Polsce były zamieszkane przez unikatową grupę etnograficzną Wengrinów, badaną w latach 60. XX wieku przez wybitnego etnografa Romana Reinfussa. W bardzo dużym uproszczeniu (za które przepraszam nieżyjącego już profesora) byli to Łemkowie, w których języku i kulturze pojawiły się wpływy węgierskie. Jednak po ich wysiedleniu w akcji Wisła w 1947 roku tereny te pozostały niemal całkowicie puste. Dopiero po kilkunastu latach dotarła tutaj napływowa ludność polska. Po samych Łemkach pozostały jedynie cerkwie i krzyże. Pozostałe po nich pola uprawne na zboczach gór, przez lata nieużytkowane stopniowo naturalnie pozarastały lasem, co czyni to pasmo górskie jeszcze bardziej naturalnym i dzikim. Bogdan Mościcki w przewodniku Beskid Sądecki i Małe Pieniny pisze: „Strasznymi chaszczami pokryły się dawne polany szczytowe Wysokiego Bereścia (894) a stare drogi grzbietowe w jego masywie zanikły”. Obecnie wnętrze gór jest prawie całkowicie zalesione i bezludne. 

Jedynymi śladami życia w Górach Leluchowskich obecnie są jedynie owce, które są wypasane na halach, co ciekawe, przez pasterzy z Podhala, którzy co roku na św. Wojciecha (23 kwietnia) przez 4 dni pędzą tu swoje stada i pasą je aż do św. Michała (29 września).