Grodzisk Wielkopolski był niegdyś stolicą polskiego browarnictwa. „Tu właśnie miał swoją siedzibę Krajowy Związek Piwowarów oraz redakcje branżowych czasopism. Właśnie w Grodzisku organizowane były egzaminy mistrzów i czeladników w zawodach: słodownika, warzelnego i piwnicznego.” 

Wszystko to za sprawą piwa Grodziskiego ważonego tu od średniowiecza. Miasto słynęło z jego wyrobu od kilkuset lat, choć trudno w pomrokach dziejów wskazać konkretną datę rozpoczęcia produkcji. Istnieje zapis mówiący o słodowni (mielcuch, z niem. Mälzerei) z 1426 roku, a z 1601 r. znany jest status piwowarów. Nie wiadomo jednak skąd wzięła się podawana w materiałach promocyjnych data roczna 1301. Pewnym jest jednak, że Grodziskie zwane również Grodziszem lub z niemiecka Grätzer (Grodzisk to Grätz), to unikalny polski styl piwa. Czasem dookreślany bywa jako styl górnej fermentacji. Niemniej, Brewers Association w swoich wytycznych jedynie Grodziskie określa jako styl polski.

Charakterystyka stylu za Wikipedią:

Piwo pszeniczne, dymione, jasne, lekkie, górnej fermentacji, refermentowane, o wysokim nasyceniu dwutlenkiem węgla, klarowne z osadem drożdżowym na dnie butelki. Piwo cechowało się lekką goryczką chmielową i charakterystycznym aromatem wędzonego słodu. Zawierało od 2,5% do 5% alkoholu.

Piwo grodziskie wytwarzane było w bardzo pracochłonnym procesie technologicznym. Do jego warzenia używano prawie wyłącznie słodu pszenicznego podwędzonego w dymie dębowym lub bukowym. Jako przyprawę stosowano chmiel z lokalnych plantacji wielkopolskich [nowotomyskich - przyp. rredan]. - Wikipedia

Dzięki swym właściwościom „polski szampan” zyskał uznanie nie tylko u piwoszy ale również w medycynie, dietetyce i sporcie. Produkowano piwo w tym stylu również poza Grodziskiem, np. w Poznaniu ale również w Berlinie (po zwycięskim Powstaniu Wielkopolskim) oraz Holandii. Kiedy objęto Grodziskie ochroną prawną oraz zmonopolizowano jego produkcję piwo eksportowano do 37 krajów, w tym do Australii, Chin, Afryki, Stanów Zjednoczonych, Filipin, Singapuru... W czasie II Wojny Światowej zaopatrywano w Grodzisza oddziały Afrika Korps. Znana jest anegdota jakoby zakopane w okolicach Tobruku i odnalezione w latach pięćdziesiątych piwo nadal nadawało się do spożycia. Po upaństwowieniu browary nadal produkowały piwo oraz eksportowały słód jednak w 1994 roku ówczesny właściciel, Kompania Piwowarska, zakończył produkcję i zlikwidował browary grodziskie. Od tego czasu, również poza Polską, w Czechach, Skandynawii, Niemczech i Kanadzie prowadzono na niewielką skalę eksperymentalne i okolicznościowe próby produkcji piwa w stylu Grodziskiego. W 2012 właściciel jednego z wielkopolskich browarów kupił zakład przy ulicy Poznańskiej i w roku 2015, po 22 latach przerwy, Grodzisz pod nazwą Piwo z Grodziska jest znów dostępne na rynku. Użycie tego sformułowania podyktowane jest faktem, że nazwa Piwo Grodziskie należy do KP i jest chroniona prawnie, ponoć tylko do bieżącego (2017) roku.

Zainteresowanych nie tylko dziejami grodziskich piwa i browarnictwa odsyłam do imponującego cyklu „Piwo grodziskie: historia, charakterystyka i perspektywy”  - cz. 1, 2, 3 i 4 na blogu autora, Macieja Husa, No to... po piwku!

Geościeżynka powstała przy okazji zorganizowanego w Grodzisku wydarzenia WIO na piwo #48 - OP8GZC. Prowadzi pomiędzy zachowanymi w mieście budynkami browarnymi. Wiele tego typu obiektów funkcjonowało w mieście na przestrzeni kilku wieków. W skład każdego browaru, a było ich przed konsolidacją w dwudziestoleciu międzywojennym przynajmniej osiem wchodziły warzelnie, słodownie, rozlewnie i inne obiekty.

Skrzynki schowane zostały w pięciu piwnych lokalizacjach. Oczywiście w mieście jest ich więcej, część nieokeszowanych wskazana została w waypointach. Nic nie stoi na przeszkodzie abyś założył/a kolejną skrzynkę i dołączył/a ją do WIO na Grodzisza. Zapraszam!