Park im. Stefana Żeromskiego – drugi pod względem wielkości park miejski w Szczecinie, obejmujący powierzchnię ok. 22 ha.

Leży w dzielnicy Śródmieście na osiedlu Stare Miasto. Ograniczony jest ulicami: Matejki, Malczewskiego, Parkową, Kapitańską, Storrady, Wawelską, Starzyńskiego i Zygmunta Starego. Granice parku wyznaczają jednocześnie granicę z osiedlem Grabowo.

Park ma charakter parku dendrologicznego. Występuje w nim ok. 177 gatunków i odmian drzew i krzewów, w tym: chińskie topole wielolistne, różne gatunki dębów, wierzby płaczące, orzechy czarne i szare, bukszpany, platany, bluszcze, miłorzęby, kasztany jadalne, tulipanowce japońskie oraz wiele innych.

Historia parku
W 1810 r. w sąsiedztwie obronnych fortów Leopolda i Wilhelma twierdzy Szczecin założono park miejski o cechach założenia francuskiego, w drugiej połowie tego wieku w części
użytkowany jako cmentarz. Ze względu na brak wolnych miejsc na pochówek oraz zabudowujące się przyległe do cmentarza ulice, w latach 1900-1903 rozpoczęła się stopniowa likwidacja cmentarza. Został on przebudowany na krajobrazowy park miejski, obejmując początkowo zlikwidowany cmentarz, a po II wojnie światowej tereny kolejnych dwóch niewielkich
cmentarzy (kościołów luterańskiego i reformatorskiego). W parku w 1905 r. wybudowano
kawiarnię „Plantowa” – budynek istniejący do dziś, pełniący obecnie funkcję hotelu i restauracji (Hotel Park, il. 1) – oraz w jego pobliżu wgłębnik z fontanną (il. 2). W 1910 r. cmentarz
został zamknięty dla pochówków, jednak w 1924 r. został tu pochowany znany i najbogatszy
wówczas przemysłowiec Albert Eduard Toepfler, którego willa, otoczona ogrodem, wznosiła
się naprzeciwko cmentarza. Z uwagi na wartościowe zabytkowe pomniki sztuki sakralnej
ówczesne władze konserwatorskie zadecydowały o ich zachowaniu. W latach 1914-1915
omawiany teren na planach miejskich określano jako „ogród botaniczny”, a następnie w latach 20. XX w. Park Grabowski („Grabower Anlagen”).
W latach 1925-1927 część parku została zabudowana wzdłuż obecnej ul. Matejki. Jeszcze w 1933 r. stały pojedyncze nagrobki i urny na cokołach w stylu empire, m.in. prezydenta
Sacka i malarza Hildebrandta. Po II wojnie światowej polskie władze miejskie przemianowały Park Grabowski na Park im. Stefana Żeromskiego, ustawiając tu popiersie pisarza. Po
1960 r. zlikwidowano nagrobki oraz pokryto asfaltem ciągi piesze19.
Obecnie pierwotny układ parku i cmentarzy jest zatarty.

To może się przydać: http://geoportal.szczecin.pl:9090/gpt4/?permalink=9452722