BB-Team zaprasza na wycieczkę po Wiedniu. Małym Wiedniu. Tak nazywano Bielsko na przełomie wieków. Szlak miejski oprowadzający po zabytkach Bielska a także Białej ma 8,9 km, czas przejścia: 2 godz. 40 min oczywiście nie wliczając czasu na szukanie skrzyneczek. Sporo skrzynek można zrobić "driveinowo" ale poza weekendami duża część parkingów jest płatna. Polecam hulajnogę albo rower.

Nieco historii.

Polecam tym co lubią, ale także tym malkontentom którzy nie wiedzą gdzie Śląsk, a gdzie Galicja i gdzie jakie były zabory.     ;-)

Gwałtowny rozwój gospodarczy i związany z nim wzrost zamożności mieszkańców spowodowały, że w drugiej połowie XIX wieku siostrzane miasta u podnóża Beskidów przekształciły się w nowoczesny ośrodek przemysłowy, już wówczas określany obecnym mianem Bielska-Białej.

Administracyjnie Bielsko należało do Śląska Austriackiego ze stolicą w Opawie. Od 1851 roku było siedzibą powiatu i starostwa, a w 1869 roku, z uwagi na swoje znaczenie, uzyskało specjalny status miasta wydzielonego. Biała leżała w Galicji, której stolicą był Lwów. Od 1855 roku była miastem powiatowym obwodu wadowickiego, a w 1867 roku została siedzibą starostwa.

W 1855 roku bocznica Kolei Północnej poprowadzona z Dziedzic do Bielska połączyła miasto z siecią kolejową Europy. Wkrótce potem stanęły pierwsze okazałe kamienice przy dzisiejszych ulicach Barlickiego (wówczas Kolejowej) oraz Cechowej. Liczne nowe fabryki budowano w następnych latach na rozrastającym się ku północy Dolnym Przedmieściu, a także na położonym na południe od centrum Przedmieściu Żywieckim. W 1862 roku uruchomiono gazownię miejską i wprowadzono oświetlenie ważniejszych ulic.

Okres największych zmian architektonicznych zapoczątkowało w Bielsku przebicie przez centrum miasta tunelu linii kolejowej do Żywca, uruchomionej w 1878 roku. Związane z tą inwestycją wyburzenia były kontynuowane w następnych latach: kosztem starej zabudowy regulowano i poszerzano ulice, zakładano place, stawiano reprezentacyjne gmachy publiczne i okazałe kamienice mieszczańskie, odpowiadające randze miasta. Wytyczano nowe ulice, przy których powstawały piękne dzielnice mieszkaniowe ze stojącymi wśród parków i zieleńców domami kupców, fabrykantów i urzędników. Wprowadzano najnowsze udogodnienia cywilizacyjne: sieć telefoniczną (1888), elektrownię (1893), linię tramwajową i wodociąg (1895). Spośród gmachów użyteczności publicznej powstały m.in.: teatr (1890), szpital (1893) oraz centralny gmach urzędowy (1903). Na przełomie XIX i XX wieku wiedeński architekt Max Fabiani opracował projekt przestrzennego rozwoju miasta, który stał się podstawą do planowania jego dalszego rozwoju.

W galicyjskiej Białej, zwanej niekiedy uboższą siostrą Bielska, zmiany zaczęły się później i nie były aż tak szeroko zakrojone. W 1888 roku na północnych obrzeżach miasta poprowadzono linię kolejową z Bielska do Kalwarii i wybudowano dworzec. Najwspanialszą budowlą miasta stał się gmach Kasy Oszczędności (1895-1897), obok którego stanął kinoteatr miejski (1913). Powstały liczne nowe kamienice, ulokowane głównie przy obu rynkach, zbudowano wodociąg (1902) oraz szpital powiatowy (1908)

Przynależność państwowa i wynikające z niej powiązania gospodarcze oraz kulturowe, w połączeniu z miejscowymi stosunkami narodowościowymi, ukształtowały obraz Bielska-Białej przełomu XIX i XX stulecia. Uwidoczniły się wpływy kultury czeskiej i austriackiej, a zwłaszcza stolicy, czyli cesarskiego Wiednia. Świadectwem tej epoki pozostają po dzień dzisiejszy architektura Bielska-Białej i owa specyficzna atmosfera, wspólna dla wszystkich miast dawnej monarchii naddunajskiej: od Bregencji po Czerniowce, od Krakowa po Zagrzeb.