W 1274 roku książe Barnim I nadał mieszkańcom przywileje samorządowe. Kamień polokacyjny powstał na miejscu miasta słowiańskiego i był ośrodkiem handlu, rzemiosła oraz stolicą biskupią. W 1308 roku miasto ponownie zniszczyli i spalili Brandenburczycy. W gruzach legła katedra, a liczba ludności spadła do 500 osób. Dopiero w wyniku starań Warcisława IV miasto otrzymało nowe fortyfikacje. Powstało też samodzielne osiedle katedralne, obejmujące obszar tej budowli, dworu biskupiego i kapituły, otoczone własnymi murami obronnymi.

5 stycznia 1274 roku Kamień otrzymuje z rąk księcia Barnima I prawa miejskie (lubeckie). Nowe polokacyjne miasto powstaje na starym obronnym podgrodziu słowiańskim, leżącym na zachód od katedry i jej zabudowań.Nadanie praw miejskich zamknęło jeden i zapoczątkowało nowy etap w rozwoju miasta, trwający do 1478 roku, kiedy to Bogusław X jednoczy całe Pomorze Zachodnie. W okresie tym podstawowe zajęcia mieszkańców Kamienia stanowiły: rolnictwo, rybołówstwo, rzemiosło i w minimalnym stopniu handel. handle przebiegał głównie drogami lądowymi. Ze względu na nieżeglowność rzeki Dziwnej głównymi szlakami wodnymi, które łączyły Szczecin z Bałtykiem były rzeki Piana i Świna. Dzięki jednak dobrym połączeniom lądowym z nadmorskimi miastami niemieckimi przez kamień prowadził szlak handlowy do Kołobrzegu, Słupska i Gdańska. Pod wpływem tego, a także dzięki przywilejom książęcym zaczął się rozwijać i handel Kamienia. Miasto utrzymywało nawet ścisłe związki z Hanzą.

Właściwą zabudowę Kamienia rozpoczęto po zniszczeniu grodu dokonanym przez Brandenburczyków w 1308 roku. W wyniku tego najazdu całe miasto wraz z katedrą spłonęło.

W pierwszej połowie XIV wieku zaczęto budować mury miejskie. Wzniesiono wokół miasta osiem wież obronnych, w tym trzy od strony Zalewu (rybacka, miejska, maślana). Od lądu otaczały miasto: mur, pięć wież i dwie fosy. Umocnienia te nie obejmowały katedry i zabudowań kapitulnych. Biskup kamieński obwarował swe posiadłości osobnym murem. Z biegiem czasu w obrębie miasta powstało szereg budowli sakralnych i świeckich (zabudowania dominikańskie i kościół św. Mikołaja). W XIV wieku wzniesiono także ratusz, będący siedzibą rady miejskiej, cechów i sądu ławniczego.

W 1637 roku umiera książe Bogusław XIV, a wraz z nim wygasa książęca linia Gryfitów na Pomorzu. O wpływy na tej ziemi rywalizują Szwedzi i Brandenburczycy. W wyniku wojny trzydziestoletniej (1618 - 1648) wyniszczeniu i ograbieniu ulega całe Pomorze. Wojna nie oszczędziła tez kamienia. Wycofujące się wojska cesarskie spaliły miasto. Katedrę (między innymi wieżę katedralną) i większość zabudowań kapitulnych zniszczono i częściowo splądrowano. W 1630 roku w czasie wojny 30-letniej miasto zajęli Szwedzi. Granica szwedzko-brandenburska przebiegała, na mocy traktatu Westfalskiego, nieco na wschód od Kamienia.

W 1679 roku Kamień przypadł Brandenburgii, traktującej zdobycze terytorialne jako bazę rolniczo-hodowlaną. Po 1815 roku rozpoczął się tzw. "Ostflucht" (ucieczka ze wschodu). Tym razem dla mieszkańców Kamienia nastały długie lata spokoju. Następuje stopniowe ożywienie gospodarcze, choć podstawowym zajęciem mieszkańców miasta były w dalszym ciągu rzemiosło i rolnictwo. Mieszkańcy emigrowali na zachód, a nawet do Ameryki.

Od 1842 roku Kamień uzyskał połączenie żeglugowe ze Szczecinem, a w latach późniejszych wybudowano nowoczesne drogi bite do Trzebiatowa, Gryfic i Nowogardu; w 1892 roku tor kolejowy do Szczecina. Jednak rozwój miasta był powolny. Nawet odkrycie w 1876 roku źródeł solankowych i w związku z tym wybudowanie zakładu balneologicznego nie wpłynęło na większe ożywienie.

Po II wojnie światowej Kamień znalazł się w granicach Polski. Przejęto ruiny. Rozpoczęła się trwająca 30 lat odbudowa. Powstał nowy Kamień, licznie odwiedzany w ciągu całego roku przez turystów, którzy podziwiają cenne zabytki: odbudowany ratusz gotycki w centrum rynku, XVIII-wieczną budowlę ryglową - obecnie hotel, zachowane fragmenty średniowiecznych murów miejskich z Bramą i Basztą  Wolińską oraz liczne inne obiekty, a przede wszystkim katedrę wraz z całym osiedlem katedralnym, które w 2005 roku wpisane zostało na listę pomników historii Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej. Dziś za czynnik miastotwórczy uważa się rozwój uzdrowiska, turystyki, rzemiosła, rybołówstwa i rolnictwa w oparciu o naturalne walory ziemi kamieńskiej. Potwierdzają to współczesne dzieje miasta rozpoczynające się w dniu jego zdobycia 5 marca 1945 roku.

przejdź ulicami Kamienia i poczuj jego historię